Arek walczy, a my możemy być jego tarczą!

Jeszcze niedawno wydawało się, że jestem na dobrej drodze: cieszyłem się zdrowiem, realizowaliśmy małe marzenia z moją ukochaną żoną, a w przyszłość patrzyłem z nadzieją.

Wchodząc w nową dekadę życia, mówiłem żartobliwie, że to mój „półmetek”. Wciąż mając w pamięci trudne doświadczenia z 2019 i 2020 roku, kiedy moja żona walczyła z nowotworem, staraliśmy się doceniać każdy dzień spędzony razem. Wiedzieliśmy, jak kruche potrafi być życie, i mimo to staraliśmy się żyć pełnią serca – nie myśląc o tym, że jedna diagnoza może zmienić wszystko.

Po pierwszym szoku i analizie dostępnych opcji natychmiast rozpocząłem chemioterapię. Kolejnym krokiem była operacja w klinice w Niemczech. Po niej kontynuowałem chemioterapię, mając nadzieję, że choroba ustąpi. Do stycznia 2025 wszyscy wierzyliśmy, że tak właśnie się dzieje.

Co usłyszałem od lekarzy w Polsce? Że w takim przypadku pozostaje tylko chemioterapia paliatywna. Że celem leczenia nie jest wyleczenie, a jedynie przedłużenie życia. I że tego życia został mi mniej więcej rok.

Nie da się opisać słowami tego, co czuje człowiek, kiedy słyszy coś takiego. To brzmi jak wyrok. Ale wiem jedno: to wyrok tylko wtedy, jeśli w to uwierzę i na to pozwolę. Następnego dnia rano obudziłem się z jasnym przekonaniem: nie poddam się.

Widziałem ludzi, którzy wygrywali tę walkę, choć nikt nie dawał im szans. Wspierałem ich, wierzyłem w nich. Dziś ja sam muszę być tym człowiekiem – i muszę szukać szansy na własną rękę. Szukam kliniki w Niemczech, Izraelu, USA, Indiach, Francji i Norwegii. Opcje istnieją. Ale ich cena jest ogromna.

W tej historii liczy się czas, choroba jest agresywna. Każda wpłata to szansa na kolejny dzień leczenia, szansa na szybsze działanie. Każde udostępnienie tej zbiórki to możliwość, że dotrze ona do kogoś, kto może pomóc.